oi    παρακάτω αναλύσεις είναι από το βιβλίου του Αντ.Καραμπατσου. Το βιβλίο  περιλαμβάνει όλη την ύλη των διδασκαλείων. (Τα βασικά βιογραφικά όλων των λογοτεχνών. Όλα τα  έργα τους και όλες τις αναλύσεις των έργο τους·τεχνικάστοιχεία και τις νοηματικές αναλύσεις).

 Δροσίνης: Ζει ο βασιλιάς  Αλέξανδρος

Καβάφη:..................Η απιστία       

Καβάφης................Το πρώτο σκαλί

 

 (από Αντώνη Καραμπάτσο)

 

ει ο βασιλιάς  Αλέξανδρος

Μες στο πλατύ τό πέλαγο καράβι ταξιδεύει 
Τριγύρω νύχτα απλώνεται 
και με το αγέρι, που ελαφρά τα κύματα χαϊδεύει,

τό μπρίκι τό άσπροφόρετο κουνιέται, αργοσαλεύει,

σάν νύφη, πού όλο καί λυγά καί γλυκοκαμαρώνεται

Μα ξάφνου, σάν να κάρφωσε σ’ άμμουδιαστό ακρογιάλι

τις δυο του άγκυρες μαζί, 
τό μπρίκι στέκι καί μπροστά στήν πλώρη του προβάλλει

 Γοργόνα θαλασσόβρεχτη μέ αγριωπό κεφάλι: 
— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος απέθαντε για ζει;

 

Βροντολογά τό στόμα της καί τά νερά αναδεύει

με την ψαρίσιο της ουρά, 
κατ. το γυναίκειο της αυτί απόκριση γυρεύει. 
— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος στον κόσμο βασιλεύει,

ό ναύτης αποκρίνεται· ζωή νά ‘χης, Κυρά!

‘Αλίμονο αν τής έλεγε πώς είναι πεθαμένος

Από τά χρόνια τά παλιά!... /

Ευθύς την ίδια τη στιγμή ο ναύτης ο καημένος

μαζί μέ τό καράβι του θα βούλιαζε πνιγμένος,

καί ή Γοργόνα θ’ άρχιζε νά κλαίει τό βασιλιά.

Μα τώρα, που έμαθε πώς ζή, τήν όψη της αλλάζει

και μ’  ομορφιές στολίζεται. 
Γίνεται κόρη λυγερή, στα κύματα πλαγιάζει,

μέ δυό ματάκια όλόγλυκα τριγύρω της κοιτάζει, 
άπ’ τά ξανθά της τά μαλλιά τό πέλαγος φωτίζεται.

Το μπρίκι πάλι ξεκινά καί σιγαλαρμενίζει

στή Θάλασσα την γαλανή. 
Και ή Γοργόνα στον άφρό σάν γλάρος φτερουγίζει,

λύρα κρατάει ολόχρυση καί παίζοντας αρχίζει

να τραγουδή στο πέλαγος μ’ ουράνια φωνή!

 

 

              Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος

Η τεχνική του ποιήματος.

Ο στίχος είναι δεκαπεντασύλλαβος ιαμβικό .Η  ομοιοκαταληξία μεικτή. φροντισμένος στίχος.

Νοηματική ανάλυση

Των ωραίων ανθρώπων ο έπαινος είναι μετά τον θάνατον. Ο φθόνος δεν αντέχει στο χρόνο. Τέτοιοι άνθρωποι δημιουργούν μύθους, δημιουργούν μυθιστορίες και όνειρα. Οι άνθρωποι ταυτίζονται μαζί τους γίνονται ένα  και έτσι δεν πεθαίνουν ποτέ.

Τέτοιος ωραίος ήταν και ο Αλέξανδρος, το παιδί των 33 χρόνων, αλλά πιο Μέγας. Δεν μπορεί να πεθάνει ένας νέος που σχεδιάζει ζωγραφίζοντας τον κόσμο.

Και, κυρίως, δεν τον αφήνει να πεθάνει ένας λαός που, πιασμένος από το θρύλο του, προσπαθεί να βρει παραμυθία στα τάρταρα που πισωγύρισε.

Ο ναύτης είναι το σύμβολο της ελπίδας, ο λαμπαδηδρόμος που θα κρατά και θα μεταφέρει το μήνυμα. Είναι η ενεργός μνήμηπου πρέπει να καταγράψει το επεισόδιο, για να μείνει εκείνο στη μακρά μνήμη και η ελπίδα αναμμένη (για να θυμηθούμε το μοντέλο επεξεργασίας πληροφοριών του νου, αγαπητέ αναγνώστη).

 Ο ναύτης κρατάει τη σκυτάλη που θυμίζει και υπενθυμίζει.

Η γοργόνα είναι ο έλεγχος της συνείδησης ενός έθνους που πρέπει να του χτυπά τις χορδές του χρέους.

Η θάλασσα είναι το απόκρυφο εργαστήρι  που κρύβει το μεγάλο μυστικό.

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος! λέει ο ποιητής, και όσο ζει ο Μεγαλέξανδρος θα θυμίζει ότι είμαστε ένας κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας που κουβαλάει τα πατροπαράδοτα: τη γλώσσα μας, τη θρησκεία μας, τα ήθη και έθιμά μας και όλους τους προγόνους, κριτές και φύλακες τούτων των θησαυρών, που πρέπει να μείνουν αναλλοίωτοι, όχι επειδή είναι οι αληθινότεροι, οι ηθικότεροι, οι τελειότεροι, αλλά απλά επειδή είναι τα δικά μας, κειμήλια και παρακαταθήκες, που μας μεγάλωσαν και μας δίδαξαν και μας γεμίζουν νοσταλγία.

Η γοργόνα βέβαια ήταν….. επιεικής με τον ναύτη. Του έκανε απλές ερωτήσεις δηλωτικής γνώσης. Τον ρώτησε για τον Αλέξανδρο και ο ναύτης ήταν ειλικρινής, αφού πιστεύει, και έτσι είναι, ότι τα έργα δίνουν ζωή στον άνθρωπο και όχι ,απλά, η όρθιά του στάση.

Από το 1821 έως το 1921 -για να πάρουμε ένα μικρό χρονικό διάστημα- είχαμε δεκάδες πρωθυπουργών, αλλά εσύ, όπως κι εγώ, καλέ μου αναγνώστη, θυμόμαστε δύο και αν είμαστε πιο προσεκτικοί τρεις. Ναι, μόνο τρεις! 

Ο Αλέξανδρος ζει, αυτό είναι αλήθεια, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε γιατί ζει εκείνος ακόμη.

Μυριάδες μνήματα, λέει ο Κάλβος ,αλλά επί ολίγων λάμπει το φως.

Ζει ο Αλέξανδρος; ρώτησε  η γοργόνα και σαν πήρε την  απάντηση, σιώπησε…………….

Δεν ξέρω αν σιώπησε η γοργόνα ή της έκλεισε το στόμα ο ποιητής…..  Πιστεύω ότι   θα είχε έγνοια  να μάθει τι κάναμε και με τη γλώσσα των προγόνων μας, και με τη θρησκεία τους, και με  τα έθιμά τους, και με τους θεσμούς τους,  αλλά, ίσως, στα σιργιάνια της στη θάλασσα, κάτι να είχε ακούσει και σαν βασιλοπούλα Ελληνίδα και ευγενής που είναι, δεν ήθελε να φέρει το  ναύτη σε δύσκολη θέση.

Εσύ, τι λες, καλέ μου αναγνώστη;

Έφυγε λέει ο ποιητής, παίζοντας στη λύρα της μια  μελωδία

Να σαν το: «Μες του Αιγαίου τα νερά…τριαντάφυλλα σκορπίζουν»

Πλημμύρησε η θλαλασσα από νότες και τριανταφυλλόφυλλα

Και της γοργόνας τα  μάτια  από δάκρυα

Για τα κρυφά τα ψέματα, για τις μισές αλήθειες !

Καβάφη

Η Απιστία              

Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ' την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή. -Αυτά σαν είπε, η Θέτις
χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.

Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του, 
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ' είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία.
Κ' η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ' έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
που γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, που γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ' οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα.

 

Απιστία

Οι σκοπιμότητες!

Η σκοτεινότερη έλικα της ανθρώπινης σκέψης.

Το θρασύτερο μασκάρεμα της συμπεριφοράς. Ο Δολιότερος Δούρειος ίππος που φτιάχτηκε για να αλωθούν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Το απόλυτο κακό της επικοινωνίας.

Ας δούμε πως βιώνεται σε τούτο το ποίημα της καβάφειας ωδής, η μεγάλη ελαφρότητα του θεού

Η απιστία

Το ιστορικό -πολιτισμικό πλαίσιο.

 Τα ποιήματα του Ομήρου είναι γεμάτα από διδάγματα που βγαίνουν μέσα από τον ανθρώπινο τρόπο που ζούσαν οι θεοί τους τότε. Από τέτοια παραδείγματα έχουν εμπνευστή πολύ ποιητές μας όπως ο Σεφέρης ο Παλαμάς ο Καβάφης  και έχουν γράψει  ωραία ποίημα. Εμείς θα προσπαθήσουμε να σας  περιγράψουμε εικόνες γάμου  που διατηρήθηκαν αναλλοίωτες στους Έλληνες. Διαλέξαμε να περιγράψουμε αυτές τις εικόνες που φαίνεται ότι ενέπνευσαν τον καβάφη να γράψει ένα ωραίο ποίημα για την απιστία. Ας δούμε τις εικόνες .

Ο Γάμος του Πηλέα

Λάμπει όλη η Φθία από χαρά στο γάμο του Πηλέα.

Νύφη μια νύμφη  θεότητα της θάλασσας, η Θέτιδα.

Τα τραγούδια του γάμου αντηχούν ως το Αμούριο, ως το Πήλιο, ως όλη τη Θεσσαλία.

Οι χοροί ασταμάτητοι  και οι ευχές χωρίς τελειωμό.

Την αρχή για τις ευχές κάνει ο γαμπρός, ο Πηλέας.

Πρώτος σηκώνει το ποτήρι του, όπως συνηθίζεται στα συμπόσια και λέει:

- Γεμάτος χαρά που είστε όλοι σήμερα στη χαρά μου, σας ευχαριστώ. Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω ένα ποτήρι κρασί στην υγεία του αγαπητού  θεού Απόλλωνα,  που προστατεύει τις μούσες και τα Μαντεία. Ας το πιούμε : Στην Υγεία του! Στη Χαρά του!  Εβίβα!

- Εβίβα!  φώναξαν όλοι με υψωμένα τα ποτήρια  τους.

Μετά  πήρε το λόγο ο Απόλλωνας και είπε:

- Ο ευγενικός Πηλέας αξίωσε να πιείτε όλοι σας, ένα ποτήρι στην υγειά μου.

Τον ευχαριστώ πολύ.. Γέμισε το ποτήρι του κρασί και είπε: Τούτο το ποτήρι το αφιερώνω στους μακάριους νεόνυμφους και  στο παιδί που θα γεννηθεί από αυτούς και θα ονομαστεί Αχιλλέας. Θα ζήσει πολλά χρόνια, χωρίς αρρώστιες και θα δοξαστεί πολύ. Ας πιούμε όλοι στην υγειά τους !  Εβίβα! Φώναξαν όλοι.

Σε όλους έκάναν έκπληξη και θαυμασμό τα λόγια του Απόλλωνα, γιατί είναι λόγια θεού και μάλιστα προφήτη. Η Θέτιδα, που είναι διπλά νύμφη σήμερα, χαίρεται, γιατί τα λόγια αυτά  του θεού, τα προφητικά, είναι ένα καλό προμήνυμα  για το μέλλον του αγέννητου παιδιού της.

¨Έτσι έγινε στο γάμο εκείνο μέσα στο σπίτι, γιατί απέξω από το σπίτι, η θεά Έριδα ακάλεστη και θυμωμένη είχε ανάψει  φωτιές. Άφησε κρυφά. ένα  μήλο που έγραφε: «στα  ωραιότερα μάτια». Η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη το θέλουν δικό τους και μαλώνουν. Αυτό το μήλο θα φέρει συμφορές στους Έλληνες,  στους Τρώες και στον αγέννητο Αχιλλέα.

Αυτό το μήλο θα αναγκάσει τον Απόλλωνα να γίνει ασυνεπής. Να γίνει ένας ανεύθυνος θεός στα λόγια και στις  πράξεις. Γιατί στης Τροίας τον πόλεμο που ήρθε αργότερα αυτός, που ήταν  θεός,   προφήτης,  ποιητής και  προστάτης των μουσών, όχι μόνο δεν θα τηρήσει  τους λόγος που είπε ,αλλά ο ίδιος θα βοηθήσει τους Τρώες να σκοτώσουν τον Αχιλλέα. 

Αναλυτική ερμηνεία του λόγου του Απόλλωνα:  

Λάμπει ,λοιπόν, η Φθιώτιδα

Μιλάει ο Απόλλων ,το φως, η αλήθεια και μιλούσε ειλικρινά.

Εδώ κτίζεται το οικοδόμημα της ελπίδας, αγαπητέ αναγνώστη, πάνω στη βέβαιη πίστη.

Η ελπίδα γεννά όνειρα και τα όνειρα αυτοεκπληρώνονται, ανθούν και γίνεται (εδώ δεν πρέπει -δεν επιτρέπεται να αλλοιώσουμε τον ωραιότερο στίχο του Καβάφη).

Και γίνεται  «ο Αχιλλεύς της Θεσσαλίας, ο έπαινος»

 

Στην εγγύηση αυτή, εκείνης της προφητείας, στηριζόταν όλο το οικοδόμημα. Η λάμψη του Αχιλλέα και το καμάρι της μάνας.

Ο ρόλος των γέρων: Τα μαντάτα, τα νέα, οι ειδήσεις έχουν ανάγκη ανάλυσης και εξήγησης και τέτοιες υποθέσεις πρέπει να τις χειρίζονται οι σοφοί που κατά τεκμήριο τέτοιοι  είναι οι γέροι.(κατά τεκμήριο είπαμε) Αυτοί φέρνουν τα νέα, αυτοί δίνουν και τις εξηγήσεις οι σοφοί, οι έμπειροι γέροι.

Στη συνέχεια δίνεται η περιγραφή του μεγέθους του κακού μετρημένο με την απελπισία της μάνας.

Ξεπετάει τα πάντα σαν ευτελή, σαν ανάξια λόγου, βραχιόλια, δακτυλίδια. Ήταν ύβρη να κρατήσει αυτά όταν έχει χαθεί το μεγαλύτερο κόσμημα -η ομορφιά της ο ωκύποδας γιο της,  που λέει ο Όμηρος.

Και παραπονιέται με αφέλεια η μάνα  για την αμέλεια του Θεού, για την αδιαφορία του -έτσι τουλάχιστον πίστευε- και για αυτό τον επιτιμούσε με καυστική ειρωνεία:  «που ήταν ο θεός; που ξέρει να λέει μεγάλα λόγια χωρίς να τα τηρεί».

Ως επιπόλαιο Θεό τον ψέγει η μάνα και θρηνοκοπάει σαν όλες τις μάνες.

Η απάντηση των σοφών έρχεται να ανατρέψει τις ηθικές συντεταγμένες, να διασύρει την ασυνέπεια ενός σοφού Θεού, να τον απογυμνώσει από κάθε σεβασμό, να αποκαλύψει την απροκάλυπτη ηθική παλινωδία του, να δείξει τον μικρό ανθρωποθεό.

Μεταγνωστή προσέγγιση ή ας το πούμε ερμηνεία της παλινωδίας του θεού, αν το θέλεις έτσι αγαπητέ αναγνώστη:

Ίσως ο θεός δεν ήταν ασυνεπής! Ίσως δεν υπάρχει απιστία! Ούτε παλινωδία!

Έκανε λάθος ο Πλάτωνας που το λέει(στ 383β πολιτεία) και ο Αισχύλος που το πρωτόγραψε στην χαμένη του τραγωδία «όπλων κρίσεις» και φυσικά λάθος κάνει και ο Καβάφης που έδραξε την ευκαιρία με αφορμή τούτο το γεγονός να γράψει για την απιστία του θεού 

Η αιωνιότητα του Αχιλλέα είναι δεδομένη, σήμερα, χωρίς να ζει. 

Άρα ο Απόλλων είπε την αλήθεια:

Ωστόσο αυτή την εκδοχή δεν την ερμήνευσε έτσι ο Πλάτωνας. Άκουσε τι λέει:

Από έργο του Αισχύλου Το αναφέρει ο Πλάτωνας	Νεοελληνική απόδοση
όταν τις τοιαυτα λέγη περί θεών χαλεπανούμεν    ουδέ τους διδασκάλους εάσομεν επι  παιδεία  χρήσθαι τών νέων	‘Όταν κάποιος λέει τέτοια λόγια, για τους Θεούς θα τον δυσκολέψουμε    ούτε τους δασκάλους θα αφήσουμε για την εκπαίδευση να τα μεταχειρίζονται των νέων,

 

 Συμπέρασμα:

 

Ο Αισχύλος λέει στην χαμένη του τραγωδία τι είπε ο Απόλλων σε κείνο το τραπέζι και τι έκανε αργότερα

Ο Πλάτωνας λέει: Λένε ψέματα όσοι λένε (άρα και ο Αισχύλος) ότι είπε  ο θεός αυτά.

Το σοφό Μαντείο θα έλεγε: «Ερμηνεύστε σωστά τους λόγους είναι συχνά αμφίσημη-διφορούμενοι Ο θεϊκός (ο σοφός) λόγος  δεν σφάλει»

 

Μεταγνωστή προσέγγιση με επανα-κατεύνση της σκέψης (με μοναδική οπτική γωνία τον τρόπο  σκέψης μιας μάνας):Κατά την μάνα έχει απιστία ο λόγος του θεού.  Η μάνα γεννά ζωή, δεν γεννά ιδέες να χαίρεται για την αιωνιότητά τους. Κάθε γέννημά της ή μάνα το θέλει ζωντανό. Έτσι λειτουργεί η μάνα.

Αν το  ποίημα του  καβάφη αφορά την επικοινωνία της μάνας με το θεό εδώ ο θεός ...τα θαλάσσωσε είναι άπιστος.
Αν το  ποίημα του  καβάφη αφορά την επικοινωνία του θεού  μαζί μας( αν τα λέει για μας) εδώ ο θεός λέει μεν αλήθειες με .....ανήθικο τρόπο.

Να τι σημαίνει μεταγνωστικός στοχασμός ,αγαπητέ αναγνώστη , να μπορώ να σκέφτομαι με όσα έμαθα ,όχι όπως με έμαθαν.

 

 

 

 

   ΚΑΒΑΦΗΣ   Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

 

Το πρώτο σκαλί  ( Ανάλυση )

Μια Καβαφική στιχουργία με 11/σύλλαβο ρυθμό , με ιαμβικό μέτρο  και με ανομοιοκατήλικτη ….αταξία.

Η σκάλα: Εδώ σαν το σύμβολο κάθε ιδανικής ανηφόρας, το ηθικό συμβόλαιο ενός τίμιου και καθαρού δρόμου.

Κριτές: Όχι οι νομοθέτες οι δοτοί – ούτε «τροχονόμοι», αργυρώνητοι – ούτε ελλιπείς κριτές. Μόνο κριτήριο η προκαλούμενη αίσθηση του ωραίου.

Το σκαλί: Ο έπαινος του πρώτου σταθμού και κάθε προσπάθειας.

Ποίηση: Κάθε ηθική αληθινή πρόθεση που κοιτάζει κατά τον ήλιο και υπόσχεται να ξεκινήσει.

Ευμένης: Το σύμβολο της καλής δύναμης –της καλής σκέψης. Η καλή δημιουργική δύναμη της σκέψης.(ευ-μένος)

Θεόκριτος: Η απόλυτη δίκαιη κρίση.(θεός-κρίση).

Αυτά  τα σύμβολα ονόματα διαλέγει ο Καβάφης αγαπητέ αναγνώστη για να  υφάνει το αισιοδοξότερο μήνυμα. Εδώ δεν σε αποτρέπει να γυρίσεις πίσω, μην δεις την μεγάλη μαύρη γραμμή και λιποψυχήσεις. Εδώ σε προτρέπει να γυρίσεις πίσω, να δεις τους σταματημένους στη μέση του δρόμου, να δεις τόσους και τόσους που δεν ξεκίνησαν ακόμη. Ο Διάλογος διαυγής, καθαρός, χωρίς υπονοούμενα, προφάσεις και περιστροφές.

Είναι δύσκολος ο δρόμος, προκαλεί δέος ο ανήφορος. Το αγνάντεμα του δρόμου μπροστά, δημιουργεί «κιότεμα», ατολμία, φυγή για πισωγύρισμα, για σταμάτημα. Με τη λέξη (δυστυχισμένος) το αυτοσυναίσθημα,  η αυτοεικόνα, η αίσθηση αυτοϊκανότητας, καθηλώνονται μπροστά στην αδημονία του νέου που θέλει το αύριο να έρθει σήμερα, τώρα.

Το Λόγο παίρνει ο αστραφτερός νους της πείρας, ο θεϊκός κριτής, ο δίκαιος, ο αληθινός -ο Θεόκριτος- που θέλει να δώσει ανάκαρα -ψυχική δύναμη- στην αβάστακτη βιασύνη των νιάτων.

Βλασφημία είναι και ύβρη, του βροντοφωνάζει, ταρακουνώντας τον και στη συνέχεια, σαν τις νυφάδες του χιονιού, πέφτει ο ώριμος λόγος με τη μεστή απόδειξη.

Εμάς, των ανθρώπων η καλή μοίρα είναι να πατήσουμε τούτη τη σκάλα -πριν ανεβούμε για προσκύνημα στο Ιερό της Δήλου. Το πρώτο σκαλί είναι η βεβαίωση ότι είσαι άξιος του στεφανώματος. Εδώ δεν έχει κριτές -λάδωμα- ψευτιές και «τόγες». Εδώ η συνείδηση είναι σαν κριτής και ελεγκτής.

Δεν μπορείς να πεις ψέματα στη συνήδειξη

Αφού πέρασες σημαίνει ότι είπες ναι στην ωραία πορεία. Έκανες ερωτήματα στον εαυτό σου για το πού πας και πότε.

Κοίταξες γύρω σου να δεις τον «αγαπό» σου. Έδωσες όρκο, υποσχέσεις.

Πήρες το πρώτο στεφάνι. Αυτό είναι το τέρμα, αυτός ήταν ο σκοπός.

Να θέλεις να πας κατά τ’άστρα. Τα άλλα τα  σκαλιά είναι  απλά νούμερα και είναι άπειρα ανώνυμα. Δεν υπάρχει τελευταίο σκαλί Δεν πρέπει να υπάρχει για να ανεβαίνουμε συνέχεια….. 

Αν το πλοίο της τύχης δεν σε πάει, αν κακοφορμίσει η μοίρα, μη σε νοιάζει, εσύ έχεις φτάσει, την βλέπεις τη Δήλο. Αριθμοί και νούμερα αμέτρρητα και άπειρα τα σκαλιά , κανείς ποτέ δεν φτάνει.

Αν, όμως, γυρίσεις πίσω από δηλεία,  τι θα πεις στους θεατές που σε θαύμασαν όταν σε όριζαν στη γραμμή εκκίνησης οι αφέτες; Τι θα πεις στους ωραίους αλλανοδίκες που σε περιμένουν με τα στεφάνια;

. Έτσι τελείωσε -φαντάζομαι- το λόγο του ο Θεόκριτος.

Ο Σεμνότερος υπαινιγμός του ποιητή προς όλους τους ποιητές του κόσμου, που πρέπει να έχουν του Ευμένη την επίγνωση και τον Θεόκριτο προστάτη.

...............

ΑΝ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ  ΕΙΧΕ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΗ

ΑΝ ΡΩΤΑ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ  ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΗΣΙΑ.

ΚΑΙ ΑΝ  ΕΙΝΑΙ ΡΗΤΟΡΙΚΗ  πρέπει να  ........ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ από την απάντηση